23-02-2011

Vandaag moesten we om half vier opstaan, daarna pakten we onze laatste spullentjes in voor ons verblijf bij de koffieboeren in Mancotal.

We liepen in het donker naar de bushalte en zaten heel lang in de stadsbus en die heel erg vol was.

Toen we aan kwamen bij de school hebben we lol met basketbal gehad, vooral toen de leeringen uit Mancotal meegingen spelen.

Tijdens ons officiële ontvangst werd door alle klassen het Nicaraquaanse volkslied gezongen en was er een dansoptreden. Toen werden we voorgesteld en liepen we met de jongens naar huis.

We moesten wachten bij het huisje van Daphne en werden daarna naar onze eigen huisjes gebracht. Het voorstellen ging goed en het was ook niet eng maar toen de leraren en Mandy vertrokken, want wij werden als laatste gebracht, werd het toch alllemaal wat zwaar; ik moest mijn tranen inhouden en het ging nog net goed.

Toen vroeg Amir (mijn boerenjongen) of ik wat wilde eten en ik stemde daar mee in, maar ik had het beter niet kunnen doen want het was onwijs goor. Ik heb kokhalzend over me bord gehangen maar heb het uit respect toch opgegeten.

Daarna vroegen ze of ik koffie wilde en had de moeder een roze drankje voor me gemaakt maar dat heb ik afgewezen.

Na het eten moest ik ongelovelijk nodig poepen en heb ik naar het toilet gevraagt . Ik had er al niet veel van verwacht maar een pot van klei, waar een gat in zit en er allemaal maden in zaten vond ik wat te ver gaan.

Ik ben toen naar Mandy gelopen, wat een huisje is van 10 minuten verder en daar heb ik zitten janken.

Toen ik even op adem was gekomen ging haar familie eten en kreeg zij niks en werd het haar ook te veel en dachten we: laten we even terug naar de school lopen, wat een wandeling van 1,5 uur bleek te zijn en ik moest nog steeds naar het toilet.

Tijdens de wandeling ging Mandy alvast vooruit lopen, maar ik bleef te ver achter dus hebben Yvette, Daphne, Anoushka (die wij onderweg hadden opgehaald) en Mandy er voor gezorgd dat ik per paard werd opgehaald. Nou het was een heel gedoel om mij op het paard te krijgen, doodsbang op dat dunne krankmikkige paardje gezeten. Kwamen we eindelijk aan bij bij Daphne en liepen we naar de school, wij huilen en praten bij meneer de Bruyn maar die heeft ons weer rustig gekregen. Toen terug gelopen naar onze huisjes.

Toen ik aankwam heb ik gelijk even spekkjes uitgedeeld om me beter op me gemak te voelen en dat hielp goed. Ik ben er nu achtergekomen dat Amir nog meer zussen en broers heeft, wel schatjes maar heel ongewassen. We zijn vandaag met de meiden bij elkaar geweest maar ik mis de jongens heel erg. Meerdere mensen zullen hier last van hebben. Er zijn meerdere broertjes en zusjes bij mij in het huisje, maar ik ben hun naam vergeten. Het middelste meisje ging een film kijken 'Manegasgar' of hoe je t ook schrijft. Ze keek de film natuurlijk in het Spaans en ik begreep er niks van maar kon er toch om lachen . Daarna ben ik naar bed gegaan voor het eten, ze zeiden dat we wat gingen eten maar ik was zo moe dat ik geen energie meer had om te eten. Ik mis mijn moeder en mijn vader en mijn vrienden zo erg dat ik er elke dag aan denk, maar ben nog steeds erg blij dat ik ben mee gegaan.

Dit was het einde van mijn dagverslag want ik ga nu slapen.

Xxx Nikki Lancel